/ Grace&Us 12
By: Grace&Us, Images by Edwin Smulders
N
Nadat Nicole Voorveld een loodzwaar jaar afsloot, ze kreeg acute leukemie, zijn er twee woorden waarmee ze nu elke dag opstaat: dankbaar en genieten. Dankbaar omdat ze er nog is en zoveel liefde om zich heen heeft gevoeld en genieten omdat het leven te kostbaar is om dat niet te doen.
Op 29 december 2019 vierde ik mijn 49ste verjaardag. Het was een koude, knisperfrisse dag, alsof de wereld zich speciaal voor mij had opgeschud. Het gaf precies mijn gevoel weer: helder. Het hele jaar had grauw, grijs en mistig, aangevoeld. Maar die 29ste stond ik rechtop en keek naar het nieuwe jaar dat zo open voor me lag. Dat me nu al zoveel energie gaf. Het jaar dat in alle opzichten beter zou gaan worden, móest gaan worden. Het jaar dat ik mijn leven weer terug zou krijgen. En dat ik van elke dag, elk uur, elke minuut volop zou gaan genieten.
2019 was voor mij een jaar van uitersten. Het jaar dat alles anders werd: mijn wereld, mijn leven, mijn lichaam. Het jaar dat ik kanker kreeg, maar ook het jaar dat ik met mijn nieuwe liefde een diep verbintenis voelde. Het jaar dat de vlinders in mijn buik de chemo weg probeerde te fladderden. Het jaar dat ik getransplanteerd werd, dat ik in het ziekenhuis lag, dat ik me zorgen maakte om mijn dochter die eindexamen moest doen, om mijn ouders en zusje die zo ver van mij vandaan woonden. Het was een jaar van angst en overwinning. Van hoop en verdriet. Het jaar dat ik zo graag voorbij zag gaan, maar ook zo koesterde. Want het was ook het jaar dat ik voelde hoeveel er van mij werd gehouden.
Eind maart 2019 kreeg ik de diagnose acute myeloïde leukemie. Ik was uit het niets ineens heel moe en duizelig, voelde me helemaal niet lekker, terwijl ik nooit iets mankeerde. Mijn wereld stond op z’n kop. Ziek? Ik? Het drong helemaal niet tot me door. Ik had na veel relatie-gedoe mijn leven eindelijk weer op de rit. Ik genoot met volle teugen van mijn prachtige dochter Rosalie en de man die sinds acht maanden mijn leven was binnen komen stormen en alles overhoop had gehaald, met name mijn hart.
De dag van de uitslag ging als een waas aan me voorbij. Ik moet mensen hebben gebeld, ik moet van het ziekenhuis naar huis zijn gereden; ik kan het me niet meer herinneren. Ik was in shock, ik kon alleen maar denken: dit is niet waar, dit gebeurt niet. Maar het was de realiteit. Twee dagen later kreeg ik mijn eerste chemo.
Als je acuut ziek wordt, stap je in een achtbaan die blijft voortrazen en je weet niet precies wanneer je eruit mag stappen. Ik kreeg chemo’s, moest daarvan herstellen, onderging allerlei onderzoeken, er werd gesproken over stamceltransplantatie. Ik was bang, maakte me zorgen. Hoe gaat dit verder? Ga ik het redden? Ben ik sterk genoeg? Hoe moet dat met Rosalie? Blijft mijn liefste, die ik nog maar net ken, bij me? Hoe moet dat met mijn verdrietige ouders en zusje? Mijn leven was nog nooit zo door elkaar geschud als dat jaar.
Ik groeide op in een liefdevol en warm gezin, met de liefste vader en moeder en mijn kleine zusje Anouk. Nog steeds voelt het als ik bij mijn ouders ben als thuiskomen. Hoewel ik een opleiding tot secretaresse had gedaan ben ik alsnog mijn droom gaan volgen: stewardess worden. Via mijn opleiding kwam ik bij Martinair op Schiphol terecht. Mijn vader ging mee naar de sollicitatie en wachtte met een krantje in zijn auto. Het is zo tekenend voor mijn ouders: altijd betrokken, altijd meeleven, altijd voor ons klaar staan. Ik vond het bijzonder om te zien hoe trots mijn vader was toen ik zei dat ik was aangenomen.
Het leven, míjn leven kon beginnen. Na een jaar ging ik voor KLM werken en eind 1998 solliciteerde ik bij Lufthansa omdat ik met mijn toen toekomstige echtgenoot naar Frankfurt verhuisde. De hele wereld lag aan mijn voeten, ik reisde overal naartoe. Een hectische, heerlijke tijd. Twee jaar later ruilde ik de ‘lucht’ in voor de ‘grond’ en werd ik grondstewardess omdat ik graag zwanger wilde worden. Op 1 februari 2001 werd onze prachtige dochter Rosalie geboren. Een bevalling met de nodige complicaties, maar oh, wat was ik blij met dat kleine moppie. In Duitsland mag je drie jaar thuis zijn met je kind, tot ‘kindergarten’ begint. Die eerste paar jaren samen waren bijzonder, Rosalie en ik waren twee handen op een buik.
En toen haar vader verliefd werd op een ander en ik met Rosalie een nieuwe start moest maken groeiden we nog dichter naar elkaar toe. We hadden het ontzettend leuk, ondernamen veel, zij ging lekker op school, op mijn werk liep alles op rolletjes; alles was heerlijk rustig. Totdat er een nieuwe man in mijn leven kwam.
Ik was heel voorzichtig, want ik was bang om verlaten te worden. Maar het was zo heerlijk om weer verliefd te worden. We kenden elkaar net acht maanden toen ik ziek werd. Onze relatie was nog pril en kwetsbaar. Maar de zorgen die ik me had gemaakt bleken nergens voor nodig. Hij is achter me gaan staan en daar niet meer weggegaan. Hoe ziek ik ook was, hoe bang ik ook was, hoe boos en verdrietig ik ook was, ik kon vallen, omdat ik wist dat hij me op zou vangen. En hij niet alleen.
Ik had een heel leger mensen om me heen, mijn ouders, mijn zus, vriendinnen, die me opvingen. Plotseling zo ziek zijn is vreselijk en beangstigend, maar zo veel liefde voelen verwarmt alles, ook de meeste donkere gedachten. En natuurlijk heb ik het zelf moeten ondergaan, maar dat al die liefsten met mij mee vochten, gaf me enorm veel kracht. Opgeven was geen optie, voor mij niet, maar ook voor hen niet.
Op 26 juni 2019 kreeg ik een stamceltransplantatie. Er was een honderd procent passende donor in Argentinië gevonden. Deze fantastische vrouw – alles wat ik weet is dat het een Argentijnse vrouw is, heeft mijn leven gered. Ook zij werd een deel van dat leger dat om mij heen stond, dat met mij mee vocht. Ik kan haar niet genoeg danken. Alleen hoe zeg je ‘dank je wel’ tegen een vreemde aan de andere kant van de wereld? Maar in gedachten bedank ik haar elke dag dat ze er op het juiste moment was. Na mijn transplantatie ging ik vooruit. Met kleine stapjes en ik ben er nog lang niet, maar dat geeft niet. Want ik ben er nog.
Het is zo makkelijk om te zeggen: geniet van het leven! Of wees dankbaar. We roepen het bewust en onbewust allemaal, ook ik voordat ik ziek werd. Maar nu voel ik het elke dag tot in het diepste van mijn hart. Geniet van al die kleine en grote dingen die je zo blij kunnen maken. Heb lief en deel de warmte en liefde die je voor mensen voelt. Elke dag opnieuw, want het kan zo maar voorbij zijn!
Nicole Voorveld, 49 jaar (bijna 50 😜) woont met dochter Rosalie in een dorpje ten zuiden van Frankfurt, Duitsland. Ze werkt bij Lufthansa, pendelt heen en weer naar partner Xander in Nederland en hield alle ballen hoog totdat in maart 2019 het verschrikkelijke nieuws kwam dat ze acute leukemie had. Nicole is de grote zus van Anouk Smulders, oprichter van Grace& Us.
“Zusjes zijn is voor mij zo intens. Het is een vriendschap met bloedband, die zo’n onvoorwaardelijkheid brengt! Mijn zus en ik, zo verschillend, maar toch hetzelfde. Ik ben trots dat zij haar verhaal deelt met alle pieken en dalen! Hoewel wij vroeger elkaar het leven nogal een moeilijk maakte (lees elkaars deur intrappen, elkaars kleren pikken, nou eigenlijk ik die van haar, en elkaar chanteerde met weetjes…) zijn wij zo aan elkaar verbonden. Het is er altijd onze band, oprecht, liefdevol, beschermend en pittig!” – Anouk Smulders
Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.
© GRACE&US 2023
This site uses functional cookies and external scripts to improve your experience.
Schrijf je in voor de webinar Grace&Us x Brigitte van der Wielen op dinsdag 19 september om 20.00 uur.
Door deel te nemen ga je akkoord met het ontvangen van e-mail marketing van Grace&Us naar het ingevulde e-mail adres.
Eén reactie
tjemig, wat een verhaal. Ik schrok me kapot. Lieve Nicole, we zijn elkaar als buurvrouw en -man in Rodgau en alle problemen die we in onze relaties voor onze kiezen kregen en samen elkaar steun gaven, helaas uit het oog verloren, nadat ik in 2016 naar Dortmund vertrok op zoek naar liefdesgeluk. Ik begrijp dat je inmiddels, na zo’n lange periode weer terug bent in Nederland en hoop dat het een stukje beter met je gaat. Doe de groetjes aan Roos en wellicht spreken we elkaar weer eens bij een bakkie. Groetjes, Marc