Once hope is lost, all is lost

Na twee jaar hertrouwde mijn vader met een andere vrouw. Ik miste mijn moeder enorm, maar voor verdriet was geen ruimte. Er werd van ons verwacht dat we meehielpen in de winkel of thuis. Mijn vader was een strenge man en hield samen met zijn nieuwe vrouw het gezin in een ijzeren greep. We mochten geen kranten lezen en even rustig zitten met een kopje thee was er niet bij. Er moest hard gewerkt worden. Als we ’s avonds moe waren moesten we toch afwassen. Toen een van mijn zusjes na een hele dag helpen in de winkel een doos vol eieren liet vallen gaf hij haar zo’n harde klap dat ik dacht: hoe kun je zoiets bij je kind doen? Zijn wil was wet, hij bepaalde wat er gebeurde en we konden het niet snel goed doen in zijn ogen. Het ging hem vooral om de buitenkant. Als we voor anderen maar een voorbeeldig gezin waren, daar ging het mijn vader om. Praten over gevoelens, zeggen wat je dwarszit, je hart volgen, het was allemaal niet bespreekbaar. De strenge omgeving waarin ik opgroeide maakte me ergens ook vindingrijk. Elke ochtend moesten de oudste meisjes helpen met het brood uit de winkel naar hotels en restaurants in de buurt brengen. Ik vond het vreselijk om in alle vroegte door het hele dorp te fietsen, dus ik had tegen mijn vader gezegd dat ik non wilde worden. Als ik elke ochtend naar de kerk ging, hoefde ik in ieder geval niet te werken. En natuurlijk was ik niet van plan het klooster in te gaan, maar het hield me in ieder geval weg bij de drukte thuis. Het waren jaren van overleven. Maar ook van doorleven, want ik wilde niet opgeven. Ergens wist ik dat dit een keer zou stoppen, dat ik op een dag mijn eigen leven kon bepalen. Aan die gedachte hield ik me vast. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om mijn hoofd te laten hangen. 

Het meest vreselijke wat je als mens kan overkomen is dat iemand de regie overneemt over jouw leven. En dat dan ook nog op een heel onaardige manier doet. Zo waren die jaren met mijn tweede moeder. Ook zij regeerde met strenge hand over ons gezin. Mijn zussen en ik werden om de beurt een jaar van school gehaald om thuis en in de winkel te helpen. Toch lukte het me uiteindelijk om me langzaam een beetje los te wrikken. Ik wilde heel graag naar Amsterdam om daar een opleiding voor schoonheidsspecialiste te doen. Mijn vader zei nee, maar zijn vrouw zei dat hij mij moest laten gaan. Waarschijnlijk omdat ze ook wel inzag dat ik mijn kont tegen de krib begon te gooien. Ik wilde bijvoorbeeld graag een eigen kamer hebben. Ik snakte naar een plek voor mezelf, maar dat mocht niet. Of nee, het mocht wel, maar dan moest ik er maar zelf voor zorgen dat het er kwam. En dat heb ik gedaan. Ik spaarde net zo lang totdat ik hout kon kopen en een hokje in huis kon timmeren dat helemaal van mij was. Het was mijn vorm van verzet. In die zin was mijn tweede moeder mij liever kwijt dan rijk. Op mijn zeventiende ging ik naar Amsterdam, dat wat ik altijd al had willen doen. Het voelde als een nieuw begin. Mijn geboortenaam is Lidy, maar op de dag dat ik naar de stad vertrok veranderde ik mijn naam in Lilian. Het was een afsluiting van een heftige periode en het begin van een periode dat ik voor mezelf ging kiezen, daar hoorde gewoon een nieuwe naam bij.