/ Grace&Us 03
By: Grace&Us, Images by Edwin Smulders & Caroline Kroone
V
Veertien jaar geleden werd Caroline (54) verliefd op een oud klasgenootje van de lagere school. Drie jaar later werd haar toen inmiddels ex-man verliefd op de ex-vrouw van dat klasgenootje. Inderdaad, lees die zin nog maar een keer. Ingewikkeld? Misschien. Maar na de nodige struggles zijn ze nu één groot samengesteld gezin.
"Het moment dat ik naast hem stond, werd ik warm en koud tegelijk."
‘Ik was naar de reünie van mijn lagere school geweest. Ik zou een uurtje blijven, maar pas om zes uur in de ochtend reed ik verdwaasd terug naar huis. De juiste afslag miste ik. Alles was die avond anders gelopen dan ik had gedacht. Wat was er gebeurd? Waarom was ik zo van slag? Of nee, het was veel meer dan dat. Ik was niet van slag, ik had het gevoel dat ik was opgetild, dat ik, zonder dat er iets was gebeurd, was aangeraakt, was ontloken. Eerder die avond had ik tegen mijn man Phil gezegd dat ik niet laat thuis zou zijn. Het leek me leuk om iedereen met wie ik op de lagere school in de klas had gezeten even kort te zien, meer niet. We waren elkaar allemaal uit het oog verloren. Ook Marco bij wie ik zes jaar in de klas had gezeten. We staan samen op alle klassenfoto’s, hadden allebei rood haar, woonden in dezelfde buurt en kenden elkaars families. Na de zesde klas ging hij naar een katholieke middelbare school, ik naar een openbare. In mijn ogen waren die ‘katholieken’ maar saai, dus hij verdween uit mijn gezichtsveld. Bijna dertig jaar later zag ik hem weer. Op die reünie. Het moment dat ik naast hem stond, werd ik warm en koud tegelijk. Het leek wel alsof ik door de bliksem werd getroffen. Het was voor mij niet meer dan logisch dat ik de hele avond met hem zou praten. Ik kan me ook niet veel van de anderen herinneren, ik had alleen maar oog voor hem. Door zijn rimpels heen zag ik nog steeds die jongen die hij was geweest, naast wie ik had gezeten. Het voelde vreemd én vertrouwd. Na de reünie gingen we met een kleinere groep naar zijn huis, waar we hebben gepraat, gelachen en herinneringen opgehaald. Het was zo’n avond dat je de tijd vergeet. Ineens was het zes uur.
Verwarrend én mooi Dat hele weekend trok de mist in mijn hoofd niet op, lukte het me niet om de kriebels in mijn buik weg te duwen, bleef ik wezenloos rondlopen. Ik was in de war. Marco had me omvergeblazen, maar dat kon toch helemaal niet? Ik had al dertien jaar een relatie met Phil, met hem had ik een zoon en een heel leven samen. Op maandagochtend kreeg ik een heel leuke mail van Marco. Hij stelde voor om samen te lunchen, want volgens hem waren we nog lang niet uitgepraat. Of, schreef hij gekscherend, wilde ik weer dertig jaar wachten tot de volgende schoolreünie? Ik stuurde zonder twijfel meteen een mail terug. Ja, ik wilde met hem lunchen. Nadat ik op de verzendknop had gedrukt zat ik nog zeker een uur met een rood hoofd achter mijn computer. Die lunch opende alles. Het maakte alles mooi én verwarrend. Die week zagen we elkaar vaak in P25, de parkeergarage bij het Bijlmerplein vlak bij mijn werk. Binnen die betonnen muren was onze wereld. Het schemergebied waar we samen konden zijn zonder dat het ingewikkeld was, zonder dat we ons bekeken voelden, zonder gedachten, alleen maar met elkaar. In zijn auto kuste hij me daar voor het eerst.
"Die lunch opende alles. Het maakte het allemaal mooi en verwarrend."
Belangrijk om eerlijk te zijn
Na een week heb ik aan Phil verteld dat ik verliefd was geworden op iemand anders. Het liep al een tijdje niet lekker tussen ons en het vuurtje was al behoorlijk gedoofd. Maar toch is dit het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen.
Aan de ene kant was ik super verliefd, aan de andere kant deed ik Phil en onze zoon heel veel verdriet. Maar ik wilde niet dat Phil de laatste zou zijn die het wist. Dat vond ik niet fair, ik zou het zelf ook vreselijk vinden als het andersom zou zijn geweest.
Bovendien wilde ik op een normale manier met hem kunnen omgaan want hij was de vader van Jordi, onze zoon. Dat kon niet als er leugens en bedrog tussen ons in stonden. We zouden hoe dan ook nog jaren met elkaar te maken hebben en ik zag hoe vreselijk mis dit kon gaan bij anderen. Kinderen betalen de prijs als hun ouders elkaar de tent uit vechten en daar wordt niemand gelukkiger van. Dat wilde ik hoe dan ook voorkomen.
"We moesten nog steeds op een bepaalde manier samen zijn vanwege onze zoon"
De basis is liefde
Een paar maanden later waren we een samengesteld gezin. Marco en ik woonden samen, mijn zoon en zijn dochter Kiki waren de helft van de tijd bij ons. En dan begint het pas echt. We hadden te maken met elkaars kinderen, exen en emoties. Gelukkig ging de overgang voor Jordi redelijk soepel en konden hij en Marco het goed met elkaar vinden. Ook het contact tussen Phil en mij ging al snel goed. Ik vond het mooi en bijzonder om te zien hoe we beiden onze zoon voorop stelden en we het voor hem, en daarmee ook voor ons, zo makkelijk mogelijk probeerden te maken.
Phil kwam al binnen twee maanden naar het huis waar ik met Marco woonde om hem te ontmoeten. Marco was toch de man die ook voor zijn zoon ging zorgen, dat wilde hij hem ook zien. Dat vond ik zo’n groots gebaar. Niet alleen naar zijn zoon toe, maar ook naar mij en Marco. Het bracht de verzoening waar we allemaal op hadden gehoopt. De kennismaking begon wat onwennig, maar ging al snel prima. Er ontstond een contact op basis van respect. Marco haalde mijn zoontje op bij Phil en bleef dan koffie drinken. En als Phil bij ons was om Jordi op te halen bleef hij ook altijd nog even gezellig hangen. Niet alleen vond Jordi dat heel fijn, maar ik ook. Het was moeilijk en pijnlijk geweest om te gaan scheiden, maar omdat liefde altijd de basis is geweest, konden we dit aan. Niet alleen ik, maar ook Phil en Marco.
"En het werd zelfs nog mooier dan we ons hadden kunnen voorstellen."
Yvonne, de ex-vrouw van Marco ontmoette ik een paar maanden later. Er was een ouderavond op school en daar zou zij met Kiki naartoe gaan. Marco was in het buitenland dus die kon niet met mee. Omdat Kiki die dag bij mij was, vroeg ze of haar moeder mocht blijven eten. Ik was heel blij dat ze dat vroeg.
Het liet zien dat ze zich vertrouwd genoeg bij mij voelde. En dat ze het belangrijk vond dat ik haar moeder zou ontmoeten. Die avond zaten we met z’n drieën aan tafel. Yvonne pakte het perfect op. Ze zei dat ze het heel leuk vond om mij te leren kennen. Dat etentje was de laatste ijsbreker. Daarna liep het contact met onze exen eigenlijk heel ontspannen en prettig. Natuurlijk waren er ook strubbelingen en waren we het soms oneens met elkaar. Maar we hebben altijd de kinderen voorop gesteld. Zij hadden niet gevraagd om deze situatie, zij mochten er dan ook geen last van hebben. Als er iets is waar ik trots op ben, is dat we met z’n vieren, hoe moeilijk en verdrietig het soms ook was, altijd open en eerlijk naar elkaar zijn geweest. We hebben eigenlijk alles als volwassenen uit kunnen praten. En het werd nog mooier dan we allemaal hadden kunnen bedenken.
" Ze zei dat ze het heel leuk vond om mij te leren kennen. Dat etentje was de laatste ijsbreker."
Onze exen, Phil en Yvonne, hebben elkaar ook gevonden in de liefde. Drie jaar nadat ik Marco op die reünie was tegengekomen werden zij een stel. Nadat de zus van Yvonne een keer had geopperd dat ze mijn ex wel leuk vond voor haar zus, ben ik die twee aan elkaar gaan koppelen. Ze liepen elkaar steeds mis bij het halen en brengen van de kinderen, maar een week later zorgde ik ervoor dat ze op dezelfde tijd de kinderen bij ons kwamen halen. Toen ze elkaar ontmoetten zag ik het gebeuren. Er was direct een klik.
Nu, veertien jaar nadat ik verdwaasd rondreed en bedacht wat er precies was gebeurd op die schoolreünie, zijn onze twee gezinnen met elkaar vervlochten. We vieren samen de verjaardagen van de kinderen, maar komen ook op andere feestjes bij elkaar. Phil en Yvonne hebben nog een dochtertje gekregen, Pippa. Ze wonen hemelsbreed een kilometer bij ons vandaan, de kinderen kunnen vrij van het ene naar het andere huis gaan.
We delen onze levens met elkaar en dat voelt heel goed. Ik beschouw het gezin van mijn ex echt als familie. Ons geheim? Respect voor elkaar en voor de plek die iedereen heeft binnen de twee samengestelde gezinnen. Maar bovenal de liefde voor onze kinderen, en daarmee ook elkaar, en de wil om hun welzijn boven alle andere emoties te plaatsen. Als je handelt vanuit liefde, is je hart veel groter dan je denkt.
Caroline Kroone is vijftig plus en werkt als marketingcommunicatiespecialist. Freelance, dat wil zeggen dat ze soms een paar maanden iets anders kan doen, zoals reizen, lunchen met haar vrienden of genieten van haar speciale patchworkfamilie; man, zoon, schoondochter, stiefdochter, honden. Voor een gin-tonic en goed eten kun je haar altijd bellen, evenals goed advies. Ze is onlangs begonnen met een yogacursus waar ze erg blij van wordt. Haar motto: doe waar je blij van wordt.