/ Grace&Us 14
By: Grace&Us, Images by Simone Wonnink
T
Twintig jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden. Intussen had mijn vader in Rusland, waar hij voor zijn werk geregeld kwam, een jonge vrouw leren kennen, doordat zij als tolk voor hem werkte. Na enige tijd is ze bij mijn vader ingetrokken, zij zou de huishouding e.d. verzorgen, en als dank bood hij haar kost en inwoning aan en mocht ze hier in Nederland een studie volgen.
In de jaren die volgden ging de gezondheid, en met name het geheugen van mijn vader, achteruit.
Mijn zorgen uitte ik bij Jelena, maar er viel niet met haar te overleggen. In al die jaren kwam ik er wel achter dat Jelena alles alleen regelde en de beslissingen nam, zonder mij ook maar ergens bij te betrekken. Meerdere keren hebben mijn man en ik geprobeerd om haar uit te leggen dat wij erbij betrokken wilde worden, hebben haar onze hulp aangeboden, maar het was overduidelijk dat ze hier totaal niet op zat te wachten. Sterker nog, de dag daarna belde ze heel boos op, altijd naar mijn man, en kregen we de wind van voren.
Nadat mijn vader met Jelena terug was van een vakantie, is hij acuut opgenomen in het ziekenhuis. Mijn vader was compleet van slag en kon niet meer praten en lopen. Diverse onderzoeken volgden. Tijdens een bezoekuur, waar Jelena en ik toevallig tegelijk waren, kwam een arts met wat uitslagen en wilde hij weten of we familie waren. Tot mijn grote verbazing zei Jelena, ik ben zijn vrouw! Ik wist niet wat ik hoorde. Nadat de arts weer vertrok, liep Jelena woest weg, het stond haar totaal niet aan dat ik hierbij was geweest. Langzaam knapte mijn vader weer wat op, behalve zijn geheugen, dat ging steeds verder achteruit. Helaas wisten we inmiddels dat hij de ziekte alzheimer had.
De jaren hierna ging hij steeds verder achteruit. Zo vreselijk verdrietig om je lieve vader zo te zien worstelen met de gewone dagelijkse dingen, en ik steeds vaker uit moest leggen wie ik was. Uiteindelijk kwam hij in een rolstoel terecht en kon niets meer. Naar Jelena toe bleef ik me fatsoenlijk gedragen maar ondertussen was ik vreselijk boos. Nergens betrok ze me bij, hield ons niet op de hoogte en als we ergens naar vroegen gaf ze gewoon geen antwoord. Ik gedroeg me terughoudend uit angst dat Jelena mij anders niet meer binnen zou laten.
De laatste weken voor mijn vader stierf, ging hij erg hard achteruit. Op een dag stuurde ik een berichtje met de vraag hoe het de dagen ervoor was gegaan, het antwoord was dat het niet goed ging en “het” niet lang meer zou duren. In totale paniek ben ik naar hem toe gereden en die nacht is hij overleden. Uiteraard was ik vreselijk verdrietig, maar tegelijkertijd nam ik me voor dat ik me nu niets liet opdringen en dat ik overal bij betrokken wilde worden. Dit moest Jelena wel toelaten omdat er geregeld vreemde mensen over de vloer kwamen. Tot de dag dat wij de as gingen halen. Op het moment dat we weer buiten stonden gaf ze de as aan mijn man, zei “dag Dick dag Simone “en verdween. Ik probeerde nog wat te zeggen maar ze liep door en liet ons verbaasd achter. Op dat moment brak ik. Ik barste in tranen uit. Al die jaren hadden we haar nog het voordeel van de twijfel gegeven. Dat was nu in 1 klap weg.
De bevestiging kregen we toen enkele weken later het testament per post kwam. Jelena kreeg alles en wij helemaal niets. Afscheid van mijn vaders woning, een herinnering aan hem, niets helemaal niets mocht ik. Ook wilde ik heel graag bij het gesprek zijn met de mevrouw van de uitvaart. Ze zou na enkele weken bij Jelena komen om nog even na te praten. Toen mijn man navraag deed bij de uitvaart bleek ze al geweest te zijn, ook dit had ze me dus afgepakt. De woede die je dan voelt, de knoop in je maag, afschuwelijk. Zoals ze ons dus al die jaren overal buiten hield, heeft ze ook dit niet gezegd. De weken hierna kreeg ik het steeds moeilijker. De tranen zaten heel hoog, er kwamen twijfels of ik dingen anders had moeten aanpakken. Om me heen werd mij gevraagd of ik niet heel kwaad op mijn vader was.
Nee, absoluut niet, dit kwam niet eens in me op. Ik ben zo vreselijk boos op Jelena, ze was hier op uit en heeft nu haar doel bereikt.
Door hulp van een psycholoog heb ik het enigszins een plek kunnen geven. Het gaat goed met me zolang ik er maar niet teveel over na ga denken en het diep weg stop. Ook ben ik gaan schrijven. Er is al die jaren zo ontzettend veel gebeurd, dit kan ik nu kwijt op papier en dat voelt goed. Wat ik nog heel graag wil is in contact komen met lotgenoten. Heb navraag gedaan bij de alzheimer stichting en gezocht op internet, maar zonder resultaat. Het nummer “Mag ik dan bij jou”, gezongen door Jeroen van de Boom, heb ik de eerste 2 jaar na overlijden niet kunnen luisteren zonder in tranen uit te barsten. Vind het een prachtig nummer en de laatste tijd lukt het me steeds beter om er juist kracht uit te halen en aan de mooie dingen terug te denken. Mocht ik met het delen van mijn verhaal maar 1 persoon kunnen waarschuwen die zichzelf hierin herkent en denkt in een soortgelijke situatie te zitten, dan zou ik daar al heel blij mee zijn.
Ik ben Simone Wonnink, 58 jaar. Run sinds 14 jaar mijn eigen nagelstudio. Ook maak ik graag sieraden die ik verkoop in mijn salon en online. Inmiddels ook oma van een tweeling, waar ik ontzettend van geniet. Verder hardloop en tennis ik graag. Momenteel zit ik weer in de schoolbanken om de Italiaanse taal te leren. Jelena is een gefingeerde naam. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.
© GRACE&US 2023
This site uses functional cookies and external scripts to improve your experience.
Schrijf je in voor de webinar Grace&Us x Brigitte van der Wielen op dinsdag 19 september om 20.00 uur.
Door deel te nemen ga je akkoord met het ontvangen van e-mail marketing van Grace&Us naar het ingevulde e-mail adres.