TERUG

Dat sieraad, dat zijn wij

March 2020

 / Grace&Us 08

May-Britt Mobach

By: Grace&Us, Images by Edwin Smulders and amayzine.com

M

May-Britt Mobach (46), hoofdredacteur van Amayzine.com, dacht dat ze op een filmset woonde. Tenminste, dat dacht ze toen de verhuiswagen stopte bij het parkje naast haar nieuwe huis.

"Het was te perfect om echt te zijn. We gingen hier echt wonen. In dat perfecte buurtje."

De overburen zaten op een bankje in de tuin, hun kinderen gluurden over de heg. Toen we twee minuten binnen waren, werd er gebeld. De buurvrouw. In haar armen een dienblad met koffie (Nespresso, natuurlijk) voor ons en limonade voor onze drie meisjes. Een ander buurkind fietste langs, het handvat van haar tennisracket stak nog net boven haar hoofd uit. Mijn nieuwe buurt was mooi. Te mooi bijna. Je zou bijna denken dat de deuren van bordkarton waren en dat achter die kartonnen muren alleen maar stutpalen zouden staan om de boel overeind te houden. Het was te perfect om echt te zijn. Maar de verhuisdozen werden toch echt binnen gezet, we gingen hier echt wonen. In dat perfecte buurtje.

"Al piekte de zomer, het was de donkerste tijd van mijn leven. Het enige lichtbaken in mijn leven op dat moment waren andere vrouwen met wie ik mijn zorg kon delen."

In het midden van die perfectie stortte bij mij alles in. Nou ja, alles? Mijn huwelijk was heel, we hadden een prachtig nieuw huis en ik had de baan waar ik altijd van had gedroomd. Maar mijn oudste meisje, daar was dus iets mee. Terwijl het om me heen dartelde en duizelde van de cello-spelende hockeykinderen, stond ik op het schoolplein roze velletjes uit te delen met daarop een brief aan alle ouders. Een brief waarin we vertelden dat er iets was met ons meisje. Dat ze niet mee kon komen met de rest. Dat ze naar een andere school zou gaan. Een plek waar onderzocht zou worden waar ze wel past. Al piekte de zomer, het was de donkerste tijd van mijn leven. Het enige lichtbaken in mijn leven op dat moment waren andere vrouwen. Vrouwen met wie ik mijn zorg kon delen. Vrouwen met een kind dat ook uit de maat danste. Of in ieder geval op een andere maat. Je niet alleen voelen, je begrepen weten; onbetaalbaar was het.


In die periode ging ik een weekendje weg met mijn man. Even samen, even de zorgen geparkeerd. Of in ieder geval even weggestopt. Mijn ouders (goud zijn ze, goud) zorgden voor thuis. We kozen voor Antwerpen, want leuk en in de buurt. Mocht er iets zijn, dan legden we een baksteen op het gaspedaal en hadden we ons meisje binnen twee uur in onze armen. Dat weekend was heerlijk. We konden sinds lange tijd weer ademen, diep in en uit.

"Je niet alleen voelen, je begrepen weten; onbetaalbaar was het"

Op zondag, vlak voordat we terug naar Nederland en onze meisjes gingen, haalden we koffiekoeken bij de heerlijkste bakker van de stad, Dellafaille. Zonder mochten we niet thuiskomen. Het was er druk, zoals altijd. Mijn lief ging geduldig in de rij staan, ik ging aan een tafel bij het raam zitten en bekeek het spektakel in de bakkerij. Opeens zie ik een moeder met een meisje. Een meisje zoals mijn meisje. Min of meer. Ook zij kleurt buiten de lijnen, wandelt een ander pad en danst op een ander lied. Dit meisje heeft Down Syndroom. Voor haar is de bakkerszaak een speeltuin. De toonbank een klimrek. Ik zie het ongemak bij haar moeder: al die mensen, wat zullen ze wel niet denken? Ik probeer naar haar te lachen. Ik wil mijn ogen laten vertellen dat ik net als zij ben. Dat het ok is. Dat ze veilig is. Maar onze ogen vinden elkaar niet. Ik fantaseer over een sieraad van herkenning, een sieraard waardoor je weet: ik ben ook zó’n moeder.

Acht jaar later woon ik nog steeds op die filmset. En net als in films, kent mijn buurt ook zwarte dagen. Een scheiding, twee buurvrouwen die ernstig ziek zijn, een overlijden. Het leven spaart geen postcodegebied. De weg van een rijk, gezond en lang leven bestaat niet. We krijgen allemaal hobbels en kuilen op de weg. Een botsing misschien. En als we botsen hebben we een airbag nodig. En dat, lieve sterke Grace and Us clan, is where we come in. Wij vangen elkaar op. In onze zachtste zachtheid. Dat sieraad, dat zijn wij.

"We krijgen allemaal hobbels en kuilen op de weg. Een botsing misschien. En als we botsen hebben we een airbag nodig."

May-Britt Mobach is de oprichter en hoofdredacteur van online tijdschriften AMAYZINE.com, AMAYZINEKiDS.com en hoofdredacteur van Franska.nl. Na een carrière in tv, waar ze ook mede-oprichter was van de succesvolle dagelijkse show RTL Boulevard, schakelde ze over naar tijdschriften waar ze voor verschillende namen werkte (Beau Monde, La Vie en Rose, Flair), waaronder als hoofdredacteur van Marie Claire. Zeven jaar geleden startte ze AMAYZINE.com, nu een van de meest succesvolle online magazines van Nederland. May-Britt heeft een man, drie dochters en een hond.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deel dit verhaal

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Schrijf je in voor de webinar Grace&Us x Brigitte van der Wielen op dinsdag 19 september om 20.00 uur. 

NIEUWSBRIEF

Blijf op de hoogte

Door deel te nemen ga je akkoord met het ontvangen van e-mail marketing van Grace&Us naar het ingevulde e-mail adres.