/ Grace&Us 04
By: Grace&Us, Images by @edwinsmulders and Rossana Kluivert
A
Al vanaf dat Rossana Kluivert (47) klein is, is ze zich bewust van de wereld om haar heen. En zag toen al de verschillen die er zijn. Maar leerde ook dat het makkelijk is om anderen te helpen.
Ik was een jaar of zeven toen ik aan mijn ouders vroeg hoe het kwam dat kinderen in Afrika geen eten hadden en ik elke avond moeite had om mijn vol opgeschepte bord leeg te krijgen. Ik vond het zo oneerlijk, die ongelijkheid. Mijn vader is geboren op de Kaapverdische eilanden en heeft als kind honger gekend. Hij had zich een ding voorgenomen: mijn kinderen hebben altijd te eten.
Onze tafel was dus elke avond flink gevuld. En omdat ik een tenger meisje was, schepte hij mijn bord extra vol. Mijn Friese moeder wist gelukkig beter, maar veel avonden moest ik aan tafel blijven zitten om mijn bord met stamppot weg te werken. Het zette me aan het denken over hoe dingen zijn verdeeld in deze wereld. Hoe kon het zijn dat ik heel veel had en een meisje van mijn leeftijd die toevallig in Afrika was geboren bijna niks? Dan kon ik net zo goed het eten toch die kant opsturen? Van mijn tante mocht ik dat doen. Ze zag hoe gevoelig ik was en hoe intens verdrietig ik werd als ik op televisie beelden van uitgehongerde kinderen zag. Ik mocht van haar mijn eten, die avond lag er aardappelpuree en broccoli voor mijn neus, in een envelop doen en opsturen. Ze liet me in de waan dat die dikke envelop zou aankomen, omdat ze zag hoe belangrijk het voor me was. Ik denk dat de postbode die die dag de bus moest legen raar heeft opgekeken, maar ik leerde een belangrijke les. Als je anderen wilt helpen hoef je daar helemaal geen grootse dingen voor te doen, het enige wat je moet doen is in beweging komen.
Door de jaren heen ben ik het principe ‘elke dag iets goeds doen’ gaan hanteren. Voordat ik ga slapen denk ik aan de dingen die ik heb gedaan om iemand te helpen. Dit zijn simpele gebaren: iemand helpen oversteken, op straat tegen iemand zeggen dat diegene er super leuk uit ziet, koffie met een vriendin drinken die even een schouder nodig heeft of mijn kleren uitzoeken voor anderen die ze beter kunnen gebruiken dan ik. Wat ik doe, maakt niks uit, als ik maar elke dag iets goed doe. Die vanzelfsprekendheid heeft niet iedereen. Toen wij als gezin klaarstonden om vluchtelingen te helpen die in de tennishal van ons dorp tijdelijk werden ondergebracht, was ik verbaasd door alle opmerkingen die we kregen: zouden we dat wel doen? Je moest vooral oppassen met die mensen. En hoe veilig konden onze kinderen nu nog rondfietsen? Het raakte me diep, niet alleen de vooroordelen, ook dat meteen van het ergste werd uitgegaan. Terwijl een heel simpel gebaar zoals een setje nieuw ondergoed al een wereld van verschil kan maken. Dat werd raar gevonden, hoezo geef je die mensen ondergoed? Ik stelde dan altijd een tegenvraag: hoe denk je dat het is als je op een gammel bootje hebt gezeten met je gezin, kletsnat en bang, en dan in een land terecht komt en maanden zonder ondergoed moet doen? Ik zou mijn neus er niet voor optrekken en juist heel blij zijn als ik de mogelijkheid kreeg om mijn kinderen en mezelf een schone onderbroek te geven. Ik heb stapels setjes naar de tennishal gebracht en zag hoe een simpel gebaar veel impact kan hebben. Er waren dankwoorden, begrip, tranen, omhelzingen. Die impact van iets goed doen gaat twee kanten op. Zij gaven mij op hun beurt ook veel liefde en energie terug. Ik heb nog steeds contact met sommige van de vluchtelingen die ik destijds bij ons in het dorp heb ontmoet.
De manier waarop tegen de vluchtelingen die in ons dorp neerstreken aan werd gekeken zette me aan het denken. Ik realiseerde me dat mensen vaak oordelen uit angst. Angst voor het onbekende, angst voor verandering en angst om iets te verliezen. Maar angst is nooit een goede raadgever, het zorgt namelijk dat je niet kijkt naar wat er wel is, liefde, blijdschap, dankbaarheid, maar vast blijft zitten in jezelf. Het zorgt er ook voor dat je niet ziet hoe mooi iets goeds doen is. En dat daar maar weinig voor nodig is. Ook mijn kinderen heb ik geleerd om iets goed voor een ander te doen. En dat je dingen niet met boosheid of angst moet benaderen, maar met een open blik. In deze wereld zullen we het met elkaar moeten doen. Als ik kijk naar mijn dochter en haar vriendinnen heb ik een intens vertrouwen in de volgende generatie. Het zijn stuk voor stuk slimme, wereldwijze en empathische vrouwen die niet vrezen om hun mening te geven en hun handen uit de mouwen steken als dat nodig is. Iets wat mijn dochter als grote zus weer aan haar broers doorgeeft.
Elke dag iets goeds doen, het is net zo makkelijk als dat het klinkt. Als je het durft om niet vanuit angst te reageren, maar vanuit je hart, kun je voor een ander het verschil maken. Als ik dat om me heen zie, word ik niet alleen heel blij, het stemt me ook gerust. Omdat ik later, als ik 90 ben, nog steeds van een mooie, liefdevolle wereld kan genieten.
Rossana Kluivert kun je gerust een duizendpoot noemen, want altijd bezig. Ze was jarenlang stylist, maar is nu vooral bekend van haar liefde voor dieren in het algemeen en honden in het bijzonder. Met haar Kluivert Dog Rescue Foundation pakt ze het straathondenprobleem in Curaçao aan. Ze woont samen met haar man en zoon Shane in Barcelona – waar Shane voetbalt. Uit een eerdere relatie heeft ze nog een dochter, Demi, en zoon, Nino.
Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.
© GRACE&US 2023
This site uses functional cookies and external scripts to improve your experience.
Schrijf je in voor de webinar Grace&Us x Brigitte van der Wielen op dinsdag 19 september om 20.00 uur.
Door deel te nemen ga je akkoord met het ontvangen van e-mail marketing van Grace&Us naar het ingevulde e-mail adres.