/ Grace&Us 13
By: Grace&Us, Images by Margriet Helmhout
V
Van haar dochter Davide leert Margriet Helmhout (56) een belangrijke les: loop niet weg voor je gevoel, maar ga het altijd aan.
Op 13 Oktober 2013 vierden we de vierentwintigste verjaardag van Davide. Er viel veel te vieren die dag. Niet alleen was ze jarig, ze had ook samen met haar vriend een nieuw huis gevonden en de tumor, bijna een jaar eerder was baarmoederhalskanker bij haar ontdekt, was na een operatie en intensieve chemokuur weg. Die avond kwamen zestig mensen op haar feest. Davide liep enthousiast en opgetogen rond, blij met al die mensen om haar heen, blij dat het leven weer door kon gaan, blij dat ze weer vooruit kon kijken. Ik keek naar mijn prachtige dochter, die door het leven leek te fladderen, die altijd positief was, ook het afgelopen jaar waarin alles anders was geweest. Ze genoot intens van het feest, háár feest. Halverwege de avond nam Davide me apart. Iedereen was gezellig aan het praten en ik was alleen maar bezig met het eten – ik had een groot buffet gemaakt, en opruimen. Ze wilde dat ik gewoon even ging zitten en genieten in plaats van de hele tijd rondrennen. Maar dat wilde ik niet, iemand moest de boel toch een beetje bij houden? Davide keek me aan en zei: ‘Je blijft maar rondlopen, je blijft maar opruimen, maar dat doe je omdat je wegloopt voor je gevoel. Sta eens stil bij wat je voelt.’ Later, na haar dood, heb ik nog vaak aan dit moment gedacht. Want ze had gelijk, ik liep voor mijn gevoel weg. Niet alleen in mijn eigen leven, maar ook in het leven met mijn dochters. Davide zag die avond heel goed wat ik aan het doen was. Maar ik durfde gewoon niet te vertellen wat ik werkelijk voelde. Ik had namelijk het idee dat ze helemaal niet beter was, terwijl de artsen van mening waren dat het er allemaal prima uitzag. Ik had Davide gewoon moeten vertellen wat mijn angst was, maar het was te beladen, ik kon het niet. Nu weet ik dat als je je gevoel laat spreken, je laat zien wie je bent, wie je écht bent. Davide stond zo ook in het leven. Een week later was ze weer in het ziekenhuis. Ze had buikpijn, de tumor was terug. In december hoorden we dat de artsen niks meer voor haar konden doen.
Davide is mijn oudste, vijf jaar na haar kwam Soscha. Twee dochters, een ultiem geluk. Waar Soscha lang en blond is, was Davide klein en donkerblond. Ze werd altijd gezien als dat schattige meisje, iedereen vond haar lief. Terwijl ze ook haar kuren had, hoor, ze kon af en toe behoorlijk pittig uit de hoek komen. Ze had een gave om mensen aan zich te binden, iedereen vond haar lief. Nadat ze was overleden kregen we ontzettend veel kaarten en op elke kaart stond het woord lief. Ik vind het mooi dat haar vrienden haar op die manier zagen. Nog altijd krijg ik van hen kaarten en appjes op haar verjaardag, dat vind ik echt hartverwarmend. Davide en ik deelden onze liefde voor koken en eten. Haar passie was koken. Als ik met haar uit eten ging dan noemde ze alle ingrediënten van dat wat op ons bord lag op. Ze proefde gewoon waar de saus of soep van was gemaakt. Ze vond het ook heerlijk om zelf te koken. Een acht-gangen diner voor twintig mensen, daar draaide ze haar hand niet voor om. Ik had een keer met kerst iets simpels klaar gemaakt. Ik had een drukke periode achter de rug en wilde het tijdens de feestdagen een beetje klein houden. Toen Davide dat hoorde werd ze boos, hoezo klein? Ik kon toch wel een beetje beter mijn best doen? En dat was geen verwend gedrag, maar een diepgewortelde liefde voor lekker eten. Ze vond het heerlijk als ik helemaal uitpakte. Het grappige was dat ze aan de ene kant heel secuur met zoiets als koken bezig kon zijn en aan de andere kant zich niet druk maakte om hoe ze eruit zag. Davide had altijd last van koude voeten en droeg daarom geiten wollen sokken. Altijd. Ook als het warm was en ook als ze haar Uggs aan had. Mijn oma, een echte Groningse dame, breidde altijd van die grijze wollen sokken voor haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, we hadden lades vol sokken. Davide droeg ze allemaal, soms had ze twee verschillende kleuren aan. Toen ze ziek was gingen oma’s sokken altijd mee naar het ziekenhuis. Ik vond dat vreselijk, ik dacht: dat ziet er toch niet uit? Maar zij trok zich daar niks van aan.
Davide had al een tijd last van buikpijn. Eerst dachten we spanningen, ze had een druk leven, studeerde en werkte, maar toen het niet wegging is ze naar de huisarts gegaan. Die stuurde haar meteen door naar het ziekenhuis waar vier artsen zich over haar hebben ontfermd. De diagnose werd vrijwel meteen gesteld. Dat vind ik nog steeds heel erg, dat dat is gebeurd. Ik was voor mijn werk, ik ben ondernemer in mode en accessoires, bezig met een nieuwe parfumlijn en was op dat moment aan de andere kant van het land. En natuurlijk was Davide volwassen, maar dat niemand heeft gewacht tot haar vriend, zus, of ik er was is pijnlijk. Hoe moeilijk is het om zo’n slecht nieuws-boodschap in je eentje te krijgen? Twee dagen later moesten we al naar Leiden voor een gesprek. Uiteindelijk is ze geopereerd, bestraald en kreeg ze chemokuur. In het najaar van 2013 was de tumor weg.
Koken en samen eten is verbinden, het was ook de band tussen Davide en mij. Daarom had ik voor haar vierentwintigste verjaardagsfeest dagen in de keuken gestaan. Ik wilde dat ze zich op haar feest niet hoefde te bekommeren om het eten. De laatste keer dat ik heel uitgebreid voor Davide heb gekookt was kerst 2013. Ze was al heel ziek, maar wilde graag dat ik een rijsttafel voor haar zou maken. Met spekkoek en merengue. Dat laatste hoort niet bij een rijsttafel, maar daar was ze gek op. Ik ben er dagen mee bezig geweest, want dit was het enige dat ik nog voor haar kon doen. Ik kon haar niet meer beter maken, maar deze wens nog wel vervullen. Die avond zaten we met z’n allen aan tafel. Davide was al te ziek, ze kon er niet meer van eten. Niemand heeft die avond iets gegeten, we kregen geen hap door ons keel. Een paar maanden later, op 3 april, een mooie zonnige dag, zei ze heel rustig en resoluut dat ze er klaar mee was. Ze had alles uit het leven gehaald. Zelfs die laatste maanden, toen ze zo ziek was. Ze was nog met haar vriend naar Noorwegen gegaan om het Noorderlicht te zien. Maar nu was ze op, ze wilde niet wachten tot het nog slechter zou gaan. Ze was klaar en er klaar voor. Ik vond het heel mooi dat ze de regie over haar leven nam. Dat ze met volle verstand kon zeggen: het is goed zo. Ik was verscheurd door verdriet, maar vond haar enorm sterk en krachtig. Een kind verliezen is verschrikkelijk. Het voelt alsof je geamputeerd bent, alsof een deel van jezelf is afgerukt. De dood van Davide is verdrietig en doet pijn, maar het gevoel wat overheerst is dankbaarheid. Ik ben zo dankbaar dat ik vierentwintig jaar zo’n prachtige dochter heb mogen hebben. Ik heb alleen maar mooie dingen met haar meegemaakt, ik heb alleen maar prachtige herinneringen. En ik ben dankbaar voor de levenslessen die ze me heeft geleerd: positief blijven, open staan, en niet bang zijn voor je gevoel. Ze zei altijd: ‘Dingen moet je niet wegpoetsen, maar aangaan’. En dat ben ik gaan doen. Ik ben na de dood van Davide veranderd, niet omdat ik mijn kind ben verloren, maar omdat ik haar advies heb opgevolgd. Ik ben meer open geworden, ben meer naar mijn onderbuik gaan luisteren. In plaats van dat ik doorga, sta ik nu stil: wat voel ik? Wat wil ik daar mee doen?
Het is bijzonder hoe Davide na haar dood is blijven verbinden. Toen ik voor mijn werk met Soscha in Litouwen was, we waren opzoek naar een breifabriek om mooie wollen sjaals te laten maken, belandden we in een oud breifabriekje in een flatgebouw. Zo’n grijs Oost-Europees woonblok, ergens in een buitenwijk van Vilnius. Onze zakenpartner had het niet helemaal begrepen want het enige wat ze daar breiden was sokken. Eigenlijk uit beleefdheid, er werd ons thee aangeboden door een vriendelijke vrouw, zijn we daar even gebleven. Soscha liep een beetje rond en ineens riep ze me. Ze knikte naar de hoek waar een stapel sokken lagen, grijze geitenwollensokken, precies zoals mijn oma die al die jaren voor ons had gebreid. ‘Davide’ riepen we meteen uit. We namen een sample mee. Soscha wilde sokken maken met een label eraan, ter nagedachtenis aan haar zus. We hebben er een aantal laten maken, ook omdat dit fabriekje met puur natuurwol werkte en er een beschermlaagje overheen kon doen zodat de sokken niet prikken. Eind 2014 gaven we al onze kennissen en vrienden een paar sokken. Wekenlang kregen we berichtjes. Dat die sokken zo lekker warm waren, dat iedereen er zoveel plezier aan beleefde. Toen hadden we zoiets van: hier moeten we wat mee doen. Soscha fixte een website en we waren in business. Het is heel fijn om iets te doen wat linkt aan Davide. Het is ook heel fijn om dit met Soscha te doen. Met haar deel ik mijn verdriet, maar vooral de liefde voor Davide. De kracht die zij de laatste dagen van haar leven had, is onze inspiratie om de sokken te verkopen. Op die manier houden we Davide ook heel dicht bij ons. Warme voeten maakt dat je je behaaglijk voelt, daarom droeg Davide ze ook zo graag. Maar het mooiste is dat haar levenslust ons hierin verbindt.
Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.
© GRACE&US 2023
This site uses functional cookies and external scripts to improve your experience.
Schrijf je in voor de webinar Grace&Us x Brigitte van der Wielen op dinsdag 19 september om 20.00 uur.
Door deel te nemen ga je akkoord met het ontvangen van e-mail marketing van Grace&Us naar het ingevulde e-mail adres.
Eén reactie
Wat een indrukwekkend verhaal. Ik ben er stil van…